Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις...

Δύσκολο, έτσι;
Σχεδόν αδύνατο;
Ή μήπως...ειλικρινά αδύνατο;
Πως ζει κανείς αν είναι διαφορετικός;
Τι νόημα έχει να ζεις βασανισμένος;
Μπορείς να ζήσεις με άλλον τρόπο και να διατηρείς την ευφυϊα σου ή έστω τα λογικά σου;
Κι αν αυτό δεν γίνεται, τότε γιατί δουλεύω με τον εαυτό μου;
Γιατί κάνω ψυχοθεραπεία;
Ποιος είναι ο ρόλος ενός ψυχοθεραπευτή; Να "απο-προσαρμόζει" τους ανθρώπους οι οποίοι υοτίθεται ότι τον επισκέπτονται επειδή υποφέρουν;
Κι εγώ τι κάνω σ' αυτήν την αναζήτηση;
Δηλαδή, αυτό που κάνω είναι ν' αλλάζω το ένα βάσανο μ' ένα άλλο και να μην έχω ούτε καν την παρηγοριά ότι το μοιράζομαι με τους υπόλοιπους;
Τι είναι η ψυχοθεραπεία; Μια τεράστια φάμπρικα αποτυχιών για "εκλεκτούς";
Κάτι σαν μια σέκτα σαδιστών που επινοούν εξεζητημένες μεθόδους βασανιστηρίων, εκλεπτυσμένες και προσωποποιημένες;
Να αληθεύει ότι είναι καλύτερα να υποφέρεις πολύ από την πραγματκότητα παρά να απολαμβάνειςτην άγνοια ενός μυθικού σύμπαντος;
Σε τι μπορεί να χρησιμεύσει η πλήρης συνειδητοποίηση της μοναξιάς σου και η υπαρξιακή δέσμευση με τον εαυτό σου;
Σε τι υπερέχεις,παρακαλώ, σε τι υπερέχεις συνηθίζοντας να μην περιμένεις ποτέ τίποτα από κανέναν;
Αν ο υπαρκτός κόσμος είναι για τα σκουπίδια, αν τα αληθινά άτομα είναι τελείως σκατά, αν οι αυθεντικές καταστάσεις της ζωής μας είναι αφόρητες, είναι άραγε υγιές να πασαλείβεσαι με κόπρανα και να κολυμπάς μέσα στα απόβλητα της ανθρωπότητας;
Μήπως έχουν δίκιο οι θρησκείες που προσφέρουν παρηγοριά εκεί για όσα δεν μπορείς να αποκτήσεις εδώ?
Μήπως έχουν δίκιο,επίσης, όταν αναθέτουν όλη τη δουλειά σ' έναν παντοδύναμο Θεό που θα μας φερθεί καλά αν είμαστε κι εμείς καλά παιδιά;
Δεν είναι πιο εύκολο να γίω καλό παιδί από το να είμαι ο εαυτός μου;
Μήπως, άραγε, είναι πολύ πιο χρήσιμο και απλό να δεχτώ τις έννοιες του καλού και του κακού, όπως όλος ο κόσμος;
Ή, τουλάχιστον,μήπως είναι καλύτερα να κάνω όπως όλοι αυτοί που λειτουργούν σαν να συμφωνούσαν απολύτως με αυτή την οπτική;
Μήπως έχουν δίκιο οι μάγοι, οι θεραπευτές, οι κομπογιαννίτες και οι προφήτες που θέλουν να μας γιατρέψουν με τη μαγεία της πίστης μας;
Μήπως έχουν δίκιο όσοι ποντάρουν στις απεριόριστες δυνατότητες του νου μας προκειμένου να μπορέσουμε να ελέγξουμε κάθε εξωτερική κατάσταση ή πράξη;
Μήπως είναι σωστό ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα έξω από εμένα, και η ζωή μου είναι ένας μικρός εφιάλτης από αντικείμενα, ανθρώπους και γεγονότα επινοημένα από τη δημιουργικότητα
της φαντασίας μου;
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτό που συμβαίνει είναι η μοναδική δυνατότητα;
Κι αν είναι έτσι, ποιο είναι το πλεονέκτημα να γνωρίζεις περισσότερα σχετικά μ' αυτή τη δυνατότητα;
Τι υποχρέωση έχει ο άλλος να με καταλάβει;
Τι υποχρέωση έχει να με αποδεχτεί; 
Τι υποχρέωση έχει να με ακούσει; 
Τι υποχρέωση έχει να με εγκρίνει; 
Τι υποχρέωση έχει να μη μου λέει ψέματα; 
Τι υποχρέωση έχει να με παίρνει υπόψη του; 
Τι υποχρέωση έχει να με αγαπάει όπως εγώ θα ήθελα; 
Τι υποχρέωση έχει να με αγαπάει όσο εγώ θα ήθελα; 
Τι υποχρέωση έχει ο οποιοσδήποτε άλλος να με αγαπάει; 
Τι υποχρέωση έχει να με σέβεται; 
Τι υποχρέωση έχει ο άλλος να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχω; 
Κι αν κανένας δεν αντιλαμβάνεται ότι εγώ υπάρχω, τότε γιατί υπάρχω; 
Κι αν η ύπαρξή μου δεν έχει κανένα νόημα, πως να μη θυσιάσω οτιδήποτε, ναι, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, προκειμένου να κρατήσω κοντά μου κάποιο νόημα; 
...Κι αν ο δρόμος από τη γέννηση ως το φέρετρο είναι μοναχικός, γιατί να κοροιδευόμαστε κάνοντας τάχα ότι μπορούμε να βρουμε συντροφιά;

"Να σου πω μια ιστορία", Χόρχε Μπουκάϊ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου